Meer of minder coaches? Het probleem van de zelfhulp-overschreeuw-industrie
Vanaf de eerste dag dat ik mijzelf coach noem, heb ik moeite met deze term. Een coach, dat is toch vooral een zelfgenoegzaam, beetje hysterisch persoon die er alles aan doet om je ervan te overtuigen dat zijn of haar unieke healing modality zonder uitzondering leidt tot moeiteloze flow, een plezierig aantal gouden bergen en op zijn minst eeuwig geluk? Leek me niet de hoek waar je in wilt zitten. Tegelijkertijd: welke term moet je anders gebruiken, als wat je doet door de wereld wel degelijk als coaching wordt gezien? En zo werd ik een coach die eigenlijk geen coach wil zijn.
Everything is possible
Mentorschap en begeleiding bij persoonlijke ontwikkeling zijn geen nieuwe fenomenen. De sjamanen, goeroes en Socrates-types vind je in iedere hoek van de mensheidsgeschiedenis. Sinds een jaar of 50-60 is hier de coach bijgekomen. Een verschijnsel dat al snel werd geassocieerd met de VS, een zekere aanstellerigheid, het beste uit jezelf halen en een haast extatische ‘alles is mogelijk’-sfeer.
Zoektocht naar de formule
Deze groep mensen schaft een eindeloze hoeveelheid workshops, webinars, cursussen en healingsessies aan. Miljoenen doneren ze aan de zelfhulpindustrie. Als een soort spiri/selfhelp-junkies gaan ze van de ene naar de andere methode, drinken ze smoothie X, vasten ze volgens leer Y en doen ze mee aan 33 challenges per maand. Steeds vertellen ze zichzelf maar dat dit ene ding wat ik nu heb ontdekt het gaat doen.
Maar vaak doet dat het niet. En moeten ze weer door, op zoek naar de volgende lifestyle-held of instaguru.
Industrie der loze beloften
De zelfhulpindustrie lijkt daarmee steeds meer op een entertainmentindustrie, waar je als consument van de ene naar de andere ervaring hopt. Maar waar je als entertainment-consument meestal niet hoopt op verlossing wanneer je iets als een bioscoopkaartje of festivalticket koopt, werkt dit in de zelfhulpindustrie anders.
Want zelfhulp-consumenten zijn op zoek. Ze willen vooruit, afrekenen met wat hen tegenhoudt en door dat zelfgecreëerde plafond heen breken. Het gevolg is dat grote beloften de grootste aantrekkingskracht hebben. Hoe meer je belooft en staat voor jouw oplossing, des te interessanter je bent voor de zoekende ziel die verlost wilt worden van het pijnlijke gevoel almaar te dwalen en te falen. En dus vloeien de grootste geldstromen naar de grootste bekken.
Marketingstandaard
En dus besluit de bescheiden coach – en iedere nieuwe marktbetreder – dat je er met een gebalanceerd of genuanceerd verhaal niet komt en je mee moet in convincing power language die leidt tot conversions uit je funnel. Dat je een personal brand moet opbouwen via de socials en online adverteren de enige weg is richting meer bereik.
Dus…
Het zorgt bij mij soms voor wrijving, want het lijkt erop dat we als mensheid nog maar één manier kennen om onze handelswaar onder de aandacht te brengen. Je moet inspelen op FOMO-achtige emoties – een toon hanteren van bombarie, van niet eerder voorgekomen kansen.
Want ja, coaching heeft waarde, en nee, het lost niet alles op.
Je ziet: voor je het weet maak je een soort tweede tao te ching van je salespagina, in plaats van een six digits conversieklapper.
Ander toontje
Toch denk ik dat de meer oprechte marketing- en communicatievormen meer in zwang mogen raken. Dat is misschien even zoeken, en je kunt hierdoor misschien niet die geniale formule waarmee je zonder extra werk ‘x10 gaat met je omzet in Q2’ kopiëren.
Maar zolang we allemaal mee proberen te hollen met het mijn-product-is-het-panacee-idee, verandert er weinig.
Dusssssss: als JIJ er klaar voor bent om het anders te doen, als JIJ voelt dat je anders wilt zijn dan je concurrentie en als JIJ niet langer bang bent om het zwarte schaap te zijn – volg dit advies op en voor je het weet tik jij die 7 digits moeiteloos aan en wordt dit ein-de-lijk JOUW jaar.
Ik geloof in jou, topper. Nu jij nog.
Instaguru van het eerste uur; de boedha
